Mənfəət vergisinin hesablanması üçün vergitutma obyekti mənfəət hesab edilir. Vergi Məcəlləsinin 104.1-ci maddəsinə əsasən, vergi ödəyicisinin bütün gəlirləri, o cümlədən onun Azərbaycan Respublikasının hüdudlarından kənarda daimi nümayəndəlikləri vasitəsilə əldə etdiyi gəlirləri, Azərbaycan Respublikasının hüdudlarından kənarda əldə etdiyi dividend, faiz, royalti (vergidən azad edilən gəlirdən başqa) ilə bu Məcəllənin X fəslində göstərilən, gəlirdən çıxılan xərc (vergidən azad edilən gəlirlər üzrə çəkilən xərclərdən başqa) arasındakı fərq mənfəətdir.

Vergi Məcəlləsinin 105.1-ci maddəsinə əsasən, müəssisələrin mənfəətindən 20 faiz dərəcəsi ilə vergi tutulur. Mənfəət vergisinin hesablanmasını düstür halına salsaq, aşağıdakı şəkildə olacaq:

Mənfəət vergisi = (Gəlir – Xərc) x 20%.

Maddədən göründüyü kimi, vergi ödəyicisinin bütün gəlirləri, hətta ölkədən kənarda əldə etdiyi gəlirləri də nəzərə alınır. Burada orya çıxan bəzi nüanslara aydınlıq gətirən iqtisadçı Anar Bayramov İndex.az-a açıqlamasında bildirib ki, xərclərə yanaşma fərqli olduğu üçün vergi ödəyicisi mənfəət vergisini hesablayarkən bəzi məqamları nəzərə almalıdır:

“Birinci məqam odur ki, vergi ödəyicisi mənfəət vergisi hesablayarkən, gəlirdən azad edilən əməliyyatlar üzrə xərcləri nəzərə almamalıdır. Tutaq ki, həm kənd təsərrüfatı məhsullarının istehsalı, həm də pərakəndə ticarət fəaliyyəti ilə məşğul olan vergi ödəyicisi torpaq sahəsinin şumlanması üçün qarşı tərəfə 4200 manat ödəniş edib. Ödəniş zamanı xərclərin uçotu qaydalara uyğun həyata keçirilib, müqavilə imzalanıb, qarşı tərəf elektron qaimə-faktura təqdim edib, işlərin görülməsi aktı imzalanıb və s. Amma həmin xərclər mənfəət vergisindən azad edilən əməliyyatlar kənd təsərrüfatı məhsullarının istehsalı ilə bağlı olduğu üçün, digər fəaliyyətlə bağlı mənfəət vergisi hesablayarkən gəlirdən çıxılan xərclərə aid edilmir”.

İkinci məqama gəlincə A.Bayramov bildirib ki, vergi ödəyicisinin əyləncə, yemək və digər sosial yönümlü xərclərinin gəlirdən çıxılmasına icazə verilmir:

“Məsələn, fərz edək ki, topdansatış fəaliyyəti ilə məşğul olan vergi ödəyicisi işçiləri üçün illik ziyafətin keçirilməsi məqsədilə 4 800 manat vəsaiti qarşı tərəfə ödəyib. Vergi ödəyicisi qarşı tərəflə apardığı əməliyyatın rəsmiləşdirməsini (müqavilə, elektron qaimə-faktura, akt və s.) qaydalara uyğun həyata keçirsə belə, həmin xərclər mənfəət vergisinin hesablanması zamanı nəzərə alına bilməz. Çünki Vergi Məcəlləsinin 109.3-cü maddəsinə əsasən, əyləncə və yemək xərcləri, habelə işçilərin mənzil və digər sosial xarakterli xərclərinin gəlirdən çıxılmasına yol verilmir”.

Digər bir məqam mənfəət vergisi hesablanan zaman gəlirdən çıxılan xərclərlə bağlıdır. AşBayramovun sözlərinə görə, bu zaman gəlirdən çıxılmasına icazə verilən bəzi xərclərin xüsusi çəkisi müəyyən edilməlidir:

“Tutaq ki, qeyri-kommersiya təşkilatları əsas işi ilə yanaşı, sahibkarlıq fəaliyyəti ilə də məşğul olur. Qanunvericiliyə müvafiq olaraq qeyri-kommersiya təşkilatlarının aldıqları əvəzsiz köçürmələr, üzvlük haqları və ianələr mənfəət vergisindən azaddır. Bəzi xərclər də var ki, vergi ödəyicisi onu bölüşdürməkdə çətinlik çəkir. Misal üçün, ofisin icarə haqqı və ya kommunal xərci var. Bu halda Vergi Məcəlləsinin 108-ci maddəsinə istinad etmək lazımdır. Həmin maddəyə əsasən, vergi ödəyicisi tərəfindən vergiyə cəlb olunan və vergidən azad olunan, yaxud mənfəət (gəlir) vergisinə cəlb edilməyən, habelə qeyri-sahibkarlıq fəaliyyəti ilə bağlı əməliyyatlar üzrə çəkilən, lakin bölüşdürülməsi mümkün olmayan xərclərin gəlirdən çıxılan məbləği vergiyə cəlb edilən gəlirlərin vergi ödəyicisinin ümumi gəlirlərində xüsusi çəkisi əsasında müəyyən edilir. Qeyri-kommersiya təşkilatlarının vergidən azad olunan fəaliyyəti üzrə gəliri 80 000 manat, kommersiya fəaliyyəti üzrə gəliri isə 40 000 manat təşkil edib”.

İqtisadçı vergidən azad olunan fəaliyyət üzrə və sahibkarlıq fəaliyyət üzrə gəlirin ümumi gəlirdə xüsusi çəkisi müvafiq olaraq 0.67 və 0.33 təşkil etdiyini bildirib. Ofisin icarə haqqı 4 000 manat olduğu halda 1320 manat (4000 manat (ofisin icarə haqqı) x 0,33 əmsal  (sahibkarlıq fəaliyyəti üzrə xüsusi çəki) gəlirdən çıxılan xərclərə aid ediləcək.

Mənfəət vergisinin hrsablanmasında dördüncü məqam ondan ibarətdi rki, gəlir və xərclərin uçotu qaydasında rəsmiləşdirilməyən xərclər gəlirdən çıxılmaya bilər. A.Bayramov bu məqamı belə izah edib:

“Vergi ödəyicisi qarşı tərəfdən mal almasına baxmayaraq, qarşı tərəf ona yalnız 1000 manatlıq NKA çekini və ya mədaxil qəbzini təqdim edib. Vergi ödəyici tərəfindən qarşı tərəfə elektron qaimə-faktura təqdim edilməyib. Bu halda Vergi Məcəlləsinin 109.8-ci maddəsinə əsasən, nəzarət -kassa aparatının çeki və ya qəbz malların (işlərin, xidmətlərin) alınması ilə bağlı çəkilən xərcləri təsdiq edən sənəd hesab olunmur. Bu səbəbdən də mənfəət hesablanarkən, həmin xərclərin gəlirdən çıxılması mümkün olmayacaq”.

Bəzi xərclərin məhdudlaşdırılmaqla gəlirdən çıxıldığını deyən iqtisadçı həmi məqamları da aydınlaşdırıb:

“Tutaq ki, vergi ödəyicisinin ilin əvvəlinə qalıq dəyəri 40 000 manat olan nəqliyyat vasitəsi var. Vergi ödəyicisinin əsas vəsaitlər üzrə amortizasiya və ya təmir xərclərinin gəlirdən çıxılması məhdudlaşdırılmaqla həyata keçirilir. Vergi Məcəlləsinin 114.3.3-cü maddəsinə əsasən, vergi ödəyicisi nəqliyyat vasitəsinə 25%-dək amortizasiya hesablaya bilər. Vergi ödəyicisi illik amortizasiyanı 30% hesablasa belə, gəlirdən çıxılan xərclərin hesablanması zamanı maksimum 25%, yəni 10 000 manat (40 000 (əsas vəsaitin qalıq dəyəri) x 25 faiz (illik amortizasiya norması)) nəzərə alınacaq. Vergi ödəyicisinin nəqliyyat vasitəsi üzrə illik amortizasiya normasını 25%-lə deyil, daha aşağı, məsələn, 15%-lə nəzərə alması da mümkündür. Amortizasiyanı aşağı hesablamaq vergi ödəyicisinin hüququdur, sadəcə gələcəkdə həmin məbləği nəzərə alacaqsa, o halda bəyannamədə qeyd aparmalıdır”.